Oyun

Çocukluğumuzda en çok soba başında oynamayı sevdiğim bir oyun vardı. Biz kuzenler o yaşlarda hep bir aradaydık.  Çoğumuz dünyanın bir ucuna dağılıp gitmemişti. Aramızda ne okyanus vardı ne de başka bir şey.  Evlerimiz komşuydu, gecemiz gündüzümüz bir evde geçerdi.

Akşam yemeklerinde sıkça buluşurdu kardeş olan anne babalarımız.  Yemeği yedikten sonra haylazlık ederdik küçükken; ama okuma yazma öğrendikten sonra etmez olduk. Oyunlarımız da değişti.

İsim, şehir, hayvan oynardık biz. O zaman eski Ankara evleri çok katlı değildi ve evlerde kalorifer bulunmazdı. Üç, en fazla dört katlı evlerin hepsi de sobalıydı. Üzerinde her daim bir çaydanlığın cızırdadığı sobalarda kestaneler pişerdi kış günlerinde. Evler, sobaların üstünde kebap olan kestane ya da patlamış mısır kokardı.

Biz okuma yazma bilmenin ilk olgunluğunu oyunlarımızdaki değişimle yaşadık. Artık okur yazar olarak, kağıtlı kalemli oyunlar oynar olduk. Hepimiz elimize birer kağıt birer de kalem alıp, sobanın etrafına dizilmiş minderlere otururduk.  Sıcak sobanın yanı başında oyunumuza başlardık. İsim, şehir, nehir, maden oynadık, bağıra çağıra. Bir yandan da sobada patlamış mısırlarımızı ya da kestanelerimizi yerdik.

Bu oyunu o zamanların hemen her çocuğu oynadı. Sanırım hemen her yetişkin de çocukluğundaki bu oyunu tebessümle hatırlıyor.

O oyunu oynamayalı yıllar olmuştu. Oynamak istesem de oynayacak çocuk kalmamıştı. Yetişkin olmuştuk. Çocuklar ruhumuz gerilerdeydi yani. Artık kağıtların yerinde klavyeler, kalemlerin yerinde ellerde fareler vardı. Oyunlarda şehirli, nehirli değil çiftlikli filan oluvermişti. Kağıt kalemle de oynanmıyordu hem.

Bir gün… O sihirli notaları ilk kez duyup yıldırım çarpmış gibi televizyonun başına vardığım gün. O ön tanıtımda, mısır tarlasını gördüğüm an.  Ve insan boyunu aşmış mısırların arasında tam anlamıyla çiftlik tarzı giyinmiş  bir çiftçi ruhu gördüğüm gün.

Oyun yeniden başladı.

Oyunda şehir Hatay’dı.

Nehir, Asi’ydi.

Maden, Demir.

Kıta adı, Asya.

Özel isim de ASİ’ye.

Acemi Demirci, 01.11.2012, 09:40